Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

didi. Sed, quum huic et alii bibliopola MSS. mea submi sissem et nihil solidius responsione valde negativa in Musæum meum retulissem, horror ingens atque misericordia, ob crassitudinem Lambertianam in cerebris homunculorum istius muneris cœlesti quadam ira infixam, me invasere. Extemplo mei solius impensis librum edere decrevi, nihil omnino dubitans quin "Mundus Scientificus" (ut aiunt) crumenam meam ampliter repleret. Nullam, attamen, ex agro illo meo parvulo segetem demessui, præter gaudium vacuum bene de Republica merendi. Iste panis meus pretiosus super aquas literarias fæculentas præfidenter jactus, quasi Harpyiarum quarundam (scilicet bibliopolarum istorum facinorosorum supradictorum) tactu rancidus, intra perpaucos dies mihi domum rediit. Et, quum ipse tali victu ali non tolerarem, primum in mentem venit pistori (typographo nempe) nihilominus solvendum esse. Animum non idcirco demisi, imo æque ac pueri naviculas suas penes se lino retinent (eo ut e recto cursu delapsas ad ripam retrahant), sic ego Argô meam chartaceam fluctibus laborantem a quæsitu velleris aurei, ipse potius tonsus pelleque exutus, mente solida revocavi. Metaphoram ut mutem, boomarangam meam a scopo aberrantem retraxi, dum majore vi, occasione ministrante, adversus Fortunam intorquerem. Ast mihi, talia volventi, et, sicut Saturnus ille raidoßóρos, liberos intellectus mei depascere fidenti, casus miserandus, nec antea inauditus, supervenit. Nam, ut ferunt Scythas pietatis causa et parsimoniæ, parentes suos mortuos devorâsse, sic filius hic meus primogenitus, Scythis ipsis minus mansuetus, patrem vivum totum et calcitrantem exsorbere enixus est. Nec tamen hac de causa sobolem meam esurientem exheredavi. Sed famem istam pro valido testimonio virilitatis roborisque potius habui, cibumque ad eam satiandam,

11

[ocr errors]

salva paterna mea carne, petii. Et quia bilem illam scaturientem ad æs etiam concoquendum idoneam esse estimabam, unde æs alienum, ut minoris pretii, haberem, circumspexi. Rebus ita se habentibus, ab avunculo meo Johanne Doolittle, Armigero, impetravi ut pecunias necessarias suppeditaret, ne opus esset mihi universitatem relinquendi antequam ad gradum primum in artibus pervenissem. Tunc ego, salvum facere patronum meum munificum maxime cupiens, omnes libros primæ editionis operis mei non venditos una cum privilegio in omne ævum ejusdem imprimendi et edendi avunculo meo dicto pigneravi. Ex illo die, atro lapide notando, curae vociferantes familiæ singulis annis crescentis eo usque insultabant ut nunquam tam carum pignus e vinculis istis aheneis solvere possem.

66

Avunculo vero nuper mortuo, quum inter alios consanguineos testamenti ejus lectionem audiendi causa advenissem, erectis auribus verba talia sequentia accepi:- 'Quoniam persuasum habeo meum dilectum nepotem Homerum, longa et intima rerum angus'tarum domi experientia, aptissimum esse qui divitias tueatur, beneficenterque ac prudenter iis divinis creditis utatur, ergo, motus hisce cogitationibus, exque amore meo in illum magno, do, legoque nepoti caro meo supranominato omnes singularesque istas possessiones nec ponderabiles nec computabiles meas quæ sequuntur, scilicet: quingentos libros quos mihi pigneravit dictus Homerus, anno lucis 1792, cum privilegio edendi et repetendi opus istud 'scientificum' (quod dicunt) suum, si sic elegerit. Tamen D. O. M. precor oculos Homeri nepotis mei ita aperiat eumque moveat, ut libros istos in bibliotheca unius e plurimis cas tellis suis Hispaniensibus tuto abscondat."

His verbis (vix credibilibus) auditis, cor meum in pectore exsultavit. Deinde, quoniam tractatus Anglice scriptus spem auc

toris fefellerat, quippe quum studium Historiæ Naturalis in Republica nostra inter factionis strepitum languescat, Latine versum edere statui, et eo potius quia nescio quomodo disciplina academica et duo diplomata proficiant, nisi quod peritos linguarum omnino mortuarum (et damnandarum, ut dicebat iste πavouрyos Gulielmus Cobbett) nos faciant.

Et mihi adhuc superstes est tota illa editio prima, quam quasi crepitaculum per quod dentes caninos dentibam retineo.

OPERIS SPECIMEN.

(Ad exemplum Johannis Physiophili speciminis Monachologia.)

12. S. B. Militaris, WILBUR. Carnifex, JABLONSK. Profanus, DESFONT. [Male hancce speciem Cyclopem Fabricius vocat, ut qui singulo oculo ad quod sui interest distinguitur. Melius vero Isaacus Outis nullum inter S. milit. S.que Belzebul (Fabric. 152) discrimen esse defendit.]

Habitat civitat. Americ. austral.

Aureis lineis splendidus; plerumque tamen sordidus, utpote lanienas valde frequentans, fœtore sanguinis allectus. Amat quoque insuper septa apricari, neque inde, nisi maxima conatione, detruditur. Candidatus ergo populariter Vocatus. Caput cristam quasi pennarum ostendit. Pro cibo vaccam publicam callide mulget; abdomen enorme; facultas suctus haud facile estimanda. Otiosus, fatuus; ferox nihilominus, semperque dimicare paratus. Tortuose repit. Capite sæpe maxima cum cura dissecto, ne illud rudimentum etiam cerebri commune omnibus prope insectis detegere poteram.

Unam de hoc S. milit. rem singularem notavi; nam S. Guineens. (Fabric. 143) servos facit, et idcirco a multis summa in reverentia habitus, quasi scintillas rationis pæne humanæ demonstrans.

24. S. B. Criticus, WILBUR. Zoilus, FABRIC. Pygmæus, Carlsen. [Stultissime Johannes Stryx cum S. punctato (Fabric. 64 -109) confundit. Specimina quamplurima scrutationi microscopic subjeci, nunquam tamen unum ulla indicia puncti cujusvis prorsus ostendentem inveni.]

Præcipue formidolosus, insectatusque, in proxima rima anonyma sese ab scondit, we, we, creberrime stridens. Ineptus, segnipes.

Habitat ubique gentium; in sicco; nidum suum terebratione indefessa ædificans. Cibus. Libros depascit; siccos præcipue seligens, et forte succidum

[ocr errors]

No. V.

THE DEBATE IN THE SENNIT.

SOT TO A NUSRY RHYME.

[THE incident which gave rise to the debate satirized in the following verses was the unsuccessful attempt of Drayton and Sayres to give freedom to seventy men and women, fellow-beings and fellow-Christians. Had Tripoli, instead of Washington, been the scene of this undertaking, the unhappy leaders in it would have been as secure of the theoretic as they now are of the prac tical part of martyrdom. I question whether the Dey of Tripoli is blessed with a District Attorney so benighted as ours at the seat of government. Very fitly is he named Key, who would allow himself to be made the instrument of locking the door of hope against sufferers in such a cause. Not all the waters of the ocean can cleanse the vile smutch of the jailer's fingers from off that little Key. Ahenea clavis, a brazen Key indeed!

Mr. Calhoun, who is made the chief speaker in this burlesque, seems to think that the light of the nineteenth century is to be put out as soon as he tinkles his little cow-bell curfew. Whenever slavery is touched, he sets up his scarecrow of dissolving the Union. This may do for the North, but I should conjecture that

something more than a pumpkin-lantern is required to scare manifest and irretrievable Destiny out of her path. Mr. Calhoun cannot let go the apron-string of the Past. The Past is a good nurse, but we must be weaned from her sooner or later, even though, like Plotinus, we should run home from school to ask the breast, after we are tolerably well-grown youths. It will not do for us to hide our faces in her lap, whenever the strange Future holds out her arms and asks us to come to her.

But we are all alike. We have all heard it said, often enough, that little boys must not play with fire; and yet, if the matches be taken away from us and put out of reach upon the shelf, we must needs get into our little corner, and scowl and stamp and threaten the dire revenge of going to bed without our supper. The world shall stop till we get our dangerous plaything again. Dame Earth, meanwhile, who has more than enough household matters to mind, goes bustling hither and thither as a hiss or a sputter tells her that this or that kettle of hers is boiling over, and before bedtime we are glad to eat our porridge cold, and gulp down our dignity along with it.

Mr. Calhoun has somehow acquired the name of a great statesman, and, if it be great statesmanship to put lance in rest and run a tilt at the Spirit of the Age with the certainty of being next moment hurled neck and heels into the dust amid universal laughter, he deserves the title. He is the Sir Kay of our modern chivalry. He should remember the old Scandinavian mythus. Thor was the strongest of gods, but he could not wrestle with Time, nor so much as lift up a fold of the great snake which knit the universe together; and when he smote the Earth, though with his terrible mallet, it was but as if a leaf had fallen. Yet all the while it seemed to Thor wat he had only been wrestling with

« ZurückWeiter »