Nota gulæ, & modico fpumabat cœna Lyæo.
Tum de more fedens fefta ad convivia vates
Æfculeâ intonfos redimitus ab arbore crines;
Heroumque actus, imitandaque gefta canebat,
Et chaos, & pofiti latè fundamina mundi, i
Reptantefque deos, & alentes numina glandes,
Et nondum Ætneo quæfitum fulmen ab antro.
Denique quid vocis modulamen inane juvabit,
Verborum fenfufque vacans, numerique loquacis?
Sylveftres decet ifte choros, non Orphea cantus,
Qui tenuit fluvios & quercubus addidit aurés
Carmine, non citharâ, fimulachraque functa canendo
Compulit in lacrymas; habet has à carmine laudes. 55
Nec tu perge precor facras contemnere Mufas,
Nec vanas inopefque puta, quarum ipfe peritus
Munere, mille fonos numeros componis ad aptos,
Millibus & vocem modulis variare canoram
Doctus, Arionii meritò fis nominis hæres.
Nunc tibi quid miruni, fi me genuiffe poëtam
Contigerit, charo fi tam propè fanguine juncti
Cognatas artes, ftudiumque affine fequamur?
Ipfe volens Phoebus fe difpertire duobus,
Altera dona mihi, dedit altera dona parenti,
Dividuumque Deum genitorque puerque tenemus.
Tu tamen ut fimules teneras odiffe Caincenas,
Non odiffe reor, neque enim, pater, ire jubebas
Quà via lata patet, quà pronior area lucri,
Certaque condendi fulget fpes aurea nummi:
Nec rapis ad leges, malè cuftoditaque gentis
Jura, nec infulfis damnas clamoribus aures.
Sed magis excultam cupiens ditefcere mentem,
Me procul urbano ftrepitu, feceffibus altis
Abductum Aoniæ jucunda per otia ripa
Phoebeo lateri comitem finis ire beatumn.
Officium chari taceo commune parentis,
Me pofcunt majora, tuo pater optime fumptu
Cùm mihi Romulea patuit facundia linguæ,
Et Latii veneres, & quæ Jovis ora decebant
Grandia magniloquis elata vocabula Graiis,
Ad lere fuafifti quos jactat Galiia flores,
Et quam degeneri novus Italus ore loquelam
Fundit, barbaricos teftatus voce tumultus,
Quæque Palæftimus loquitur myfteria vates.
Denique quicquid habet cœlum, fubjectaque cœlo
Terra parens, terræque & cælo interfluus aër,
Quicquid & unda tegit, pontique agitabile marmor,
Per te noffe licet, per te, fi noffe libebit.
Dimotáque venit fpectanda fcientia nube,
Nudaque, confpicuos inclinat ad ofcula vultus,
Ni fugiffe velin, ni fit libâffe moleftam.
I nunc, confer opes quifquis malefanus avitas
Auftriaci gazas, Perüanaque regna præoptas.
Quæ potuit majora pater tribuiffe, vel ipfe
Jupiter, excepto, donâffet ut omnia, cœlo?
Non potiora dedit, quamvis & tuta fuiffent,
Publica qui juveni commifit lumina nato
Atque Hyperionios currus, & fræna diei,
Et circum undantem radiatâ luce tiarain,
Ergo ego jam doctæ pars quamlibet ima catervæ
Viatrices hederas inter, laurofque fedebo,
Jamque nec obfcurus populo mifçebor inerti,
Vitabuntque oculos veftigia noftra profanos.
Efte procul vigiles curæ, procul efte querelæ,
Invidiæque acies tranfverfo tortilis hirquo,
Sæva nec anguiferos extende calumnia rictus;
In me trifte nihil foediflima turba poteftis,
Y 3
Nec veftri fum juris ego; fecuraque tutus
Pectora, vipereo gradiar fublimis ab itu,
At tibi, chare pater, poftquam non æqua merenti
Poffe referre datur, nec dona rependere factis,
Sit memorâffe fatis, repetitaque munera grato
Percenfere animo, fidæque reponere menti,
Et vos, O noftri, juvenilia, carinina; lufus,
Si modo perpétuos fperare audebitis annos,
Et domini fupereffe rogo, lucemque tueri,
Nec fpiffo rapient oblivia nigra fub Orco,
Forfitan has laudes, decantatumque parentis
Nomen, ad exemplum, fero fervabitis ævo.
Σραήλ, ὅτε παίδες, ὅτ' ἀγλαα φυλ ̓ ἰακώβε
Αἰγύπτιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνου
Αν τότε μένον την ὅσιον γένος υτες πεδα.
Ἐν δὲ Θεὸς λαοῖσι μέγα βγείων βασίλευεν.
Εἶδε καὶ ἐντροπάδην φύγαδ' ἐῤῥώησε θάλασσα
«Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ, δδ ̓ ἄρ ̓ ἐτυφελίχθη
πρὸς Ιορδάνης ποτὲ ἀργυροειδέα πηγήν.
Εκ δ ̓ ὅρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσιο κλονέοντο,
Ως κριος σφριγόωντες ευτραφερῷ ἐν ἄλων,
Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ἀνασκίρτησαν ἐξίπναι,
Για παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες.
Τίπτε σίγ ̓ αἰνὰ θάλασσα πέλωρ φύγαδ' ἐββώνσας
Κύματι εἰλυμένη ῥοθέῳ; τί δ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφελίχθης
της Ιορδάνη ποτὲ ἀργυροειδέα πηγήν
Τίπτ' ὄρει σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε
δε κριος σφριγόων της ευτραφερῷ ἐν ἀλως
Βαιοτέραι τί δ' ἀρ' ὑμμᾶς ἀνασκίρτησαπ ρίπναι,
ότι παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες;
Σείες γαῖα τρέσσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέονται
Γαΐα Θεὸν τρεΐεσ ̓ ὕπατον σέβας Ισσακίδας,
ὅς τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας, Κρήνηντ ̓ ἀεναὶν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης,
Philofophus ad regem quendam, qui eum ignotum & infontem inter reos forte captum infcius damnaverat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενος hæc fubito mifit.
Ὦ ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέ τιν ἀνδρῶν
Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον
Ρηϊδιὼς ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ὕτερον αὖθι νοήσεις,
* Μαψιδίως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρή.
Τοιὸν δ ̓ ἐκ πύλιος περιώνυμον ἄλκας ὀλέσσας.
In effigiei eius Sculptorem f.
Αμαθεί γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκόνα
Φαίης τάχ ̓ ἂν, πρὸς εἶδος αὐτοφυὲς βλέπων.
Τὸν δ ̓ ἐκτυπωτὸν ἐκ ἐπιγνίτες φίλοι
Γελάτε φαύλες δυσμίμημα ζωγράφει.
Ad Salfillum Poetam Romanum ægrotantem.
Mufa greffum quæ volens trahis claudum,
Vulcanioque tarda gaudes inceffu,
Nec fentis illud in loco minus gratum,
Quam cùm decentes flava Deiope furas
Alternat aureum ante Junonis lectum,
Adefdum & hæc s'is verba pauca Salfillo
Refer, Camoena noftra cui tantum eft cordi,
Quamque ille magnis prætulit immeritò divis.
Μὰψ αὕτως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα χρόνῳ μάλα πολλὸν ἐδύρῃ,
Hæc ergo alumnus ille Londini Milto,
Diebus hifce qui faum linquens nidum
Polique tractum, (peffimus vbi ventorum,
Infanientis impotenfque pulmonis
Pernix anhela fub Jove exercet flabra)
Venit feraces Itali foli ad glebas,
Vifum fuperba cognitas urbes famâ
Virofque docteque indolem juventutis,
Tibi optat idem hic faufta multa Salfille,
Habitumque feffo corpori penitùs fanum;
Cui nunc profunda bilis infeftat renes,
Præcordiifque fixa damnofum fpirat,
Nec id pepercit impia quòd tu Romano
Tam cultus ore Lefbium condis melos.
O dulce divům munus, O falus Hebes
Germana! Tuque Phoebe, morborum terror
Pythone cæfo, five tu magis Pæan
Libenter audis, hic tuus facerdos eft,
Querceta Fauni, vofque rore vinosa
Colles benigni, mitis Evandri fedes,
Siquid falubre vallibus frondet vestris,
Levamen ægro ferte certatim vati,
Sic ille charis redditus rursùm Mufis
Vicina dulci prata mulcebit cantu.
Ipfe inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum,
Suam reclivis femper geriam fpectans.
Tumidufque & ipfe Tibris hinc delinitus
Spei favebit annue colonorum;
Nec in fepulchris ibit obfeffum reges
Nimiùm finiftro laxus irruens loro:
Sed fræna melius temperabit, undarum,
Adufque curvi falfa regua Portumni,
|