I nunc et ventis animam committe dolato Confisus ligno, digitis a morte remotus Quatuor aut septem, si sit latissima taeda. Mox cum reticulis et pane et ventre lagenae
Aspice sumendas in tempestate secures.
Sed postquam jacuit planum mare, tempora postquam Prospera vectoris fatumque valentius Euro
Et pelago, postquam Parcae meliora benigna Pensa manu ducunt hilares et staminis albi Lanificae, modica nec multum fortior aura Ventus adest, inopi miserabilis arte cucurrit Vestibus extentis et, quod superaverat unum, Velo prora suo. Jam deficientibus Austris Spes vitae cum sole redit: tum gratus Iulo, Atque novercali sedes praelata Lavino, Conspicitur sublimis apex, cui candida nomen Scrofa dedit, laetis Phrygibus mirabile sumen, Et nunquam visis triginta clara mamillis. Tandem intrat positas inclusa per aequora moles Tyrrhenamque Pharon porrectaque brachia rursum, Quae pelago occurrunt medio longeque relinquunt Italiam- — non sic igitur mirabere portus Quos natura dedit-sed trunca puppe magister Interiora petit Baianae pervia cymbae Tuti stagna sinus, gaudent ubi vertice raso Garrula securi narrare pericula nautae. Ite igitur, pueri, linguis animisque faventes, Sertaque delubris et farra imponite cultris Ac molles ornate focos glebamque virentem. Jam sequar et, sacro quod praestat rite peracto, Inde domum repetam, graciles ubi parva coronas Accipiunt fragili simulacra nitentia cera.
Hic nostrum placabo Jovem Laribusque paternis Tura dabo, atque omnes violae jactabo colores. Cuncta nitent; longos erexit janua ramos
Et matutinis operatur festa lucernis.
Nec suspecta tibi sint haec, Corvine; Catullus, Pro cujus reditu tot pono altaria, parvos
Tres habet heredes. Libet exspectare quis aegram Et claudentem oculos gallinam impendat amico Tam sterili. Verum haec nimia est impensa; coturnix Nulla unquam pro patre cadet. Sentire calorem Si coepit locuples Gallita et Paccius orbi, Legitime fixis vestitur tota tabellis
Porticus; exsistunt qui promittunt hecatomben, Quatenus hic non sunt nec venales elephanti, Nec Latio aut usquam sub nostro sidere talis Bellua concipitur, sed furva gente petita Arboribus Rutulis et Turni pascitur agro, Caesaris armentum, nulli servire paratum
Privato; siquidem Tyrio parere solebant
Hannibali et nostris ducibus regique Molosso Horum majores ac dorso ferre cohortes,
Partem aliquam belli et euntem in proelia turrim.
Nulla igitur mora per Novium, mora nulla per Histrum
Pacuvium, quin illud ebur ducatur ad aras
Et cadat ante Lares Gallitae victima, sola
Tantis digna deis et captatoribus horum. Alter enim, si concedas mactare, vovebit
De grege servorum magna et pulcherrima quaeque Corpora, vel pueris et frontibus ancillarum Imponet vittas, et si qua est nubilis illi
Iphigenia domi dabit hanc altaribus, etsi
Non sperat tragicae furtiva piacula cervae.
Laudo meum civem, nec comparo testamento Mille rates: nam si Libitinam evaserit aeger, Delebit tabulas, inclusus carcere nassae,
Post meritum sane mirandum, atque omnia soli Forsan Pacuvio breviter dabit. Ille superbus Incedet victis rivalibus. Ergo vides quam Grande operae pretium faciat jugulata Mycenis. Vivat Pacuvius quaeso vel Nestora totum; Possideat quantum rapuit Nero; montibus aurum Exaequet; nec amet quenquam, nec ametur ab ullo.
EXEMPLO quodcunque malo committitur ipsi
Displicet auctori. Prima est haec ultio, quod se Judice nemo nocens absolvitur, improba quamvis Gratia fallaci Praetoris vicerit urna.
Quid sentire putas omnes, Calvine, recenti
De scelere et fidei violatae crimine? Sed nec Tam tenuis census tibi contigit ut mediocris Jacturae te mergat onus, nec rara videmus Quae pateris. Casus multis hic cognitus ac jam Tritus et e medio fortunae ductus acervo. Ponamus nimios gemitus; flagrantior aequo Non debet dolor esse viri nec vulnere major.
Tu quamvis levium minimam exiguamque malorum Particulam vix ferre potes, spumantibus ardens Visceribus sacrum tibi quod non reddat amicus Depositum? stupet haec qui jam post terga reliquit Sexaginta annos, Fonteio Consule natus? An nihil in melius tot rerum proficis usu? Magna quidem, sacris quae dat praecepta libellis, Victrix fortunae sapientia: ducimus autem Hos quoque felices qui ferre incommoda vitae Nec jactare jugum vita didicere magistra. Quae tam festa dies ut cesset prodere furem,
Perfidiam, fraudes, atque omni ex crimine lucrum
Quaesitum, et partos gladio vel pyxide nummos? Rari quippe boni: numerus vix est totidem quot Thebarum portae vel divitis ostia Nili. Nona aetas agitur pejoraque secula ferri Temporibus, quorum sceleri non invenit ipsa Nomen et a nullo posuit natura metallo. Nos hominum divumque fidem clamore ciemus, Quanto Faesidium laudat vocalis agentem Sportula. Dic, senior bulla dignissime, nescis Quas habeat Veneres aliena pecunia? nescis Quem tua simplicitas risum vulgo moveat, quum Exigis a quoquam ne pejeret, et putet ullis Esse aliquod numen templis araeque rubenti? Quondam hoc indigenae vivebant more, priusquam Sumeret agrestem posito diademate falcem Saturnus fugiens, tunc quum virguncula Juno Et privatus adhuc Idaeis Juppiter antris, Nulla super nubes convivia caelicolarum, Nec puer Iliacus, formosa nec Herculis uxor Ad cyathos, et jam siccato nectare tergens Brachia Vulcanus Liparaea nigra taberna. Prandebat sibi quisque deus, nec turba deorum Talis ut est hodie, contentaque sidera paucis Numinibus miserum urgebant Atlanta minori Pondere. Nondum aliquis sortitus triste profundi Imperium, aut Sicula torvus cum conjuge Pluton; Nec rota, nec Furiae, nec saxum aut vulturis atri Poena; sed infernis hilares sine regibus umbrae. Improbitas illo fuit admirabilis aevo.
Credebant hoc grande nefas et morte piandum, Si juvenis vetulo non assurrexerat et si Barbato cuicunque puer, licet ipse videret
« ZurückWeiter » |