Diebus hisce qui suum linquens nidum Polique tractum (pessimus ubi ventorum, Insanientis impotensque pulmonis, Pernix anhela sub Jove exercet flabra) Venit feraces Itali soli ad glebas, Visum superbâ cognitas urbes famâ, Virosque, doctæque indolem juventutis, Tibi optat idem hic fausta multa, Salsille, Habitumque fesso corpori penitùs sanum ; Cui nunc profunda bilis infestat renes, Præcordiisque fixa damnosùm spirat; Nec id pepercit impia quòd tu Romano Tam cultus ore Lesbium condis melos. O dulce divûm munus, O Salus, Hebes Germana! Tuque, Phœbe ! morborum terror, Pythone cæso, sive tu magis Pæan Libenter audis, hic tuus sacerdos est. Querceta Fauni, vosque rore vinoso Colles benigni, mitis Evandri sedes, Siquid salubre vallibus frondet vestris, Levamen ægro ferte certatim vati. Sic ille charis redditus rursùm Musis Vicina dulci prata mulcebit cantu. Ipse inter atros emirabitur lucos
Numa, ubi beatum degit otium æternum, Suam reclinis semper Ægeriam spectans ; Tumidusque et ipse Tibris, hinc delinitus, Spei favebit annuæ colonorum ; Nec in sepulchris ibit obsessum reges, Nimiùm sinistro laxus irruens loro ; Sed fræna meliùs temperabit undarum, Adusque curvi salsa regna Portumni.
Joannes Baptista Mansus, Marchio Villensis, vir ingenii laude, tum literarum studio, nec non et bellicâ virtute, apud Italos clarus in primis est. Ad quem Torquati Tassi Dialogus extat de Amicitiâ scriptus; erat enim Tassi amicissimus: ab quo etiam inter Campaniæ principes celebratur, in illo poemate cui titulus GERUSALEMME CONQUISTATA, lib. 20.
Fra cavalier magnanimi e cortesi Risplende il Manso
Is authorem, Neapoli commorantem, summâ benevolentiâ prosecutus est, multaque ei detulit humanitatis officia. Ad hunc itaque hospes ille, antequam ab eâ urbe discederet, ut ne ingratum se ostenderet, hoc carmen inisit.
HÆC quoque, Manse, tuæ meditantur carmina laudi Pierides; tibi, Manse, choro notissime Phœbi, Quandoquidem ille alium haud æquo est dignatus
Post Galli cineres, et Mecænatis Hetrusci. Tu quoque, si nostræ tantum valet aura Camœnæ, Victrices hederas inter laurosque sedebis.
Te pridem magno felix concordia Tasso Junxit, et æternis inscripsit nomina chartis. Mox tibi dulciloquum non inscia Musa Marinum Tradidit; ille tuum dici se gaudet alumnum, Dum canit Assyrios divûm prolixus amores, Mollis et Ausonias stupefecit carmine nymphas. Ille itidem moriens tibi soli debita vates
Ossa, tibi soli, supremaque vota reliquit : Nec Manes pietas tua chara fefellit amici; Vidimus arridentem operoso ex ære poetam. Nec satis hoc visum est in utrumque, et nec pia cessant
Officia in tumulo; cupis integros rapere Orco, Quà potes, atque avidas Parcarum eludere leges : Amborum genus, et variâ sub sorte peractam Describis vitam, moresque, et dona Minervæ ; Æmulus illius Mycalen qui natus ad altam
Rettulit Æolii vitam facundus Homeri. Ergo ego te, Cliûs et magni nomine Phœbi, Manse pater, jubeo longum salvere per ævum, Missus Hyperboreo juvenis peregrinus ab axe. Nec tu longinquam bonus aspernabere Musam, Quæ nuper, gelidâ vix enutrita sub Arcto, Imprudens Italas ausa est volitare per urbes. Nos etiam in nostro modulantes flumine cygnos Credimus obscuras noctis sensisse per umbras, Quà Thamesis latè puris argenteus urnis Oceani glaucos perfundit gurgite crines; Quin et in has quondam pervenit Tityrus oras.
Sed neque nos genus incultum, nec inutile Phœbo,
Quà plaga septeno mundi sulcata Trione Brumalem patitur longâ sub nocte Boöten. Nos etiam colimus Phœbum, nos munera Phœbo, Flaventes spicas, et lutea mala canistris, Halantemque crocum (perhibet nisi vana vetustas) 40 Misimus, et lectas Druidum de gente choreas. (Gens Druides antiqua, sacris operata deorum, Heroum laudes imitandaque gesta canebant.) Hinc quoties festo cingunt altaria cantu Delo in herbosâ Graiæ de more puellæ, Carminibus lætis memorant Corinëida Loxo, Fatidicamque Upin, cum flavicoma Hecaërge, Nuda Caledonio variatas pectora fuco.
Fortunate senex! ergo quacunque per orbem Torquati decus et nomen celebrabitur ingens, Claraque perpetui succrescet fama Marini, Tu quoque in ora frequens venies plausumque virorum, Et parili carpes iter immortale volatu.
Dicetur tum sponte tuos habitâsse penates
Cynthius, et famulas venisse ad limina Musas. At non sponte domum tamen idem et regis adivit
Rura Pheretiadæ cælo fugitivus Apollo,
Ille licet magnum Alciden susceperat hospes ;
Tantum, ubi clamosos placuit vitare bubulcos, Nobile mansueti cessit Chironis in antrum,
Irriguos inter saltus frondosaque tecta, Peneium prope rivum: ibi sæpe sub ilice nigrâ, Ad citharæ strepitum, blandâ prece victus amici, Exilii duros lenibat voce labores.
Tum neque ripa suo, barathro nec fixa sub imo Saxa stetere loco; nutat Trachinia rupes, Nec sentit solitas, immania pondera, silvas; Emotæque suis properant de collibus orni, Mulcenturque novo maculosi carmine lynces.
Diis dilecte senex! te Jupiter æquus oportet Nascentem et miti lustrârit lumine Phœbus, Atlantisque nepos; neque enim nisi charus ab ortu Diis superis poterit magno favisse poetæ. Hinc longæva tibi lento sub flore senectus Vernat, et Æsonios lucratur vivida fusos, Nondum deciduos servans tibi frontis honores, Ingeniumque vigens, et adultum mentis acumen. O mihi si mea sors talem concedat amicum, Phœbæos decorâsse viros qui tam bene nôrit, Siquando indigenas revocabo in carmina reges, Arturumque etiam sub terris bella moventem, Aut dicam invictæ sociali fœdere mensæ Magnanimos heroas, et (O modò spiritus adsit) Frangam Saxonicas Britonum sub Marte phalanges! Tandem, ubi, non tacitæ permensus tempora vitæ, Annorumque satur, cineri sua jura relinquam, Ille mihi lecto madidis astaret ocellis; Astanti sat erit si dicam "Sim tibi curæ ";
Ille meos artus, liventi morte solutos, Curaret parvâ componi molliter urnâ : Forsitan et nostros ducat de marmore vultus, Nectens aut Paphiâ myrti aut Parnasside lauri Fronde comas; at ego securâ pace quiescam.
Tum quoque, si qua fides, si præmia certa bonorum,
Ipse ego, cælicolûm semotus in æthera divûm, Quò labor et mens pura vehunt atque ignea virtus, Secreti hæc aliquâ mundi de parte videbo (Quantum fata sinunt), et totâ mente serenùm Ridens purpureo suffundar lumine vultus, Et simul æthereo plaudam mihi lætus Olympo.
THYRSIS et DAMON, ejusdem viciniæ pastores, eadem studia sequuti, a pueritiâ amici erant, ut qui plurimum. THYRSIS, animi causâ profectus, peregrè de obitu DAMONIS nuncium accepit. Domum postea reversus, et rem ita esse comperto, se suamque solitudinem hoc carmine deplorat. DAMONIS autem sub personâ hic intelligitur CAROLUS DEODATUS, ex urbe Hetruriæ Lucâ paterno genere oriundus, cætera Anglus; ingenio, doctrinâ, clarissimisque cæteris virtutibus, dum viveret, juvenis egregius.
HIMERIDES Nymphæ (nam vos et Daphnin et Hylan, Et plorata diu meministis fata Bionis),
Dicite Sicelicum Thamesina per oppida carmen : Quas miser effudit voces, quæ murmura Thyrsis, Et quibis assiduis exercuit antra querelis, Fluminaque, fontesque vagos, nemorumque recessus, Dum sibi præreptum queritur Damona, neque altam Luctibus exemit noctem, loca sola pererrans. Et jam bis viridi surgebat culmus aristâ, Et totidem flavas numerabant horrea messes, Ex quo summa dies tulerat Damona sub umbras, Nec dum aderat Thyrsis; pastorem scilicet illum Dulcis amor Musæ Thuscâ retinebat in urbe. Ast ubi mens expleta domum pecorisque relicti Cura vocat, simul assuetâ seditque sub ulmo,
![[ocr errors]](https://books.google.at/books/content?id=AF-Ewq5CEzEC&hl=de&output=text&pg=PA301&img=1&zoom=3&q=editions:OCLC10143720&cds=1&sig=ACfU3U3OGLTkjquogV-MmldkkyOJiMIOZQ&edge=0&edge=stretch&ci=732,1086,29,14)
Tum verò amissum, tum denique, sentit amicum, Cœpit et immensum sic exonerare dolorem :—
« ZurückWeiter » |