IN OBITUM PRÆSULIS ELIENSIS.
ADHUC madentes rore squalebant genæ,
Et sicca nondum lumina
Adhuc liquentis imbre turgebant salis
Quem nuper effudi pius
Dum mosta charo justa persolvi rogo
Wintoniensis Præsulis,
Cum centilinguis Fama (proh! semper mali
Cladisque vera nuntia)
Spargit per urbes divitis Britanniæ,
Populosque Neptuno satos,
Cessisse Morti et ferreis Sororibus,
Te, generis humani decus,
Qui rex sacrorum illâ fuisti in insulâ
Quæ nomen Anguillæ tenet.
Tunc inquietum pectus irâ protinùs
Ebulliebat fervidâ,
Tumulis potentem sæpe devovens deam :
Nec vota Naso in Ibida
Concepit alto diriora pectore;
Graiusque vates parciùs
Turpem Lycambis execratus est dolum,
Sponsamque Neobulen suam.
At ecce diras ipse dum fundo graves,
Et imprecor Neci necem,
Audîsse tales videor attonitus sonos
Leni, sub aurâ, flamine:
"Cæcos furores pone; pone vitream
Bilemque et irritas minas.
Quid temerè violas non nocenda numina,
Subitòque ad iras percita?
Non est, ut arbitraris elusus miser,
Mors atra Noctis filia,
Erebove patre creta, sive Erinnye,
Vastove nata sub Chao:
Ast illa, cælo missa stellato, Dei
Messes ubique colligit ;
Animasque mole carneâ reconditas
In lucem et auras evocat,
(Ut cum fugaces excitant Horæ diem,
Themidos Jovisque filiæ,)
Et sempiterni ducit ad vultus Patris,
At justa raptat impios
Sub regna furvi luctuosa Tartari
Sedesque subterraneas.
Hanc ut vocantem lætus audivi, citò
Fœdum reliqui carcerem,
Volatilesque faustus inter milites
Ad astra sublimis feror,
Vates ut olim raptus ad cælum senex,
Auriga currus ignei.
Non me Bootis terruere lucidi
Sarraca tarda frigore, aut Formidolosi Scorpionis brachia;
Non ensis, Orion, tuus. Prætervolavi fulgidi solis globum ;
Longèque sub pedibus deam
Vidi triformem, dum coërcebat suos
Frænis dracones aureis.
Erraticorum siderum per ordines,
Per lacteas vehor plagas,
Velocitatem sæpe miratus novam,
Donec nitentes ad fores
Ventum est Olympi, et regiam crystallinam, et
Stratum smaragdis atrium.
Sed hic tacebo, nam quis effari queat
Oriundus humano patre
Amonitates illius loci? Mihi
Sat est in æternum frui."
NATURAM NON PATI SENIUM.
HEU! quàm perpetuis erroribus acta fatiscit
Avia mens hominum, tenebrisque immersa profundis
Edipodioniam volvit sub pectore noctem !
Quæ vesana suis metiri facta deorum
Audet, et incisas leges adamante perenni
Assimilare suis, nulloque solubile sæclo
Consilium Fati perituris alligat horis.
Ergone marcescet sulcantibus obsita rugis
Naturæ facies, et rerum publica Mater,
Omniparum contracta uterum, sterilescet ab ævo? 10
Et, se fassa senem, malè certis passibus ibit
Sidereum tremebunda caput ? Num tetra vetustas
Annorumque æterna fames, squalorque situsque,
Sidera vexabunt? An et insatiabile Tempus
Esuriet Cælum, rapietque in viscera patrem ?
Heu! potuitne suas imprudens Jupiter arces
Hoc contra munîsse nefas, et Temporis isto
Exemisse malo, gyrosque dedisse perennes ?
Ergo erit ut quandoque, sono dilapsa tremendo,
Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu
Stridat uterque polus, superâque ut Olympius aulâ
Decidat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas;
Qualis in Ægæam proles Junonia Lemnon
Deturbata sacro cecidit de limine cæli.
Tu quoque, Phoebe, tui casus imitabere nati
Præcipiti curru, subitâque ferere ruinâ
Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus,
Et dabit attonito feralia sibila ponto.
Tunc etiam aërei divulsis sedibus Hæmi
Dissultabit apex, imoque allisa barathro
Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem,
In superos quibus usus erat, fraternaque bella.
At Pater Omnipotens, fundatis fortiùs astris,
Consuluit rerum summæ, certoque peregit
Pondere Fatorum lances, atque ordine summo
Singula perpetuum jussit servare tenorem.
Volvitur hinc lapsu Mundi rota prima diurno,
Raptat et ambitos sociâ vertigine cælos.
Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim
Fulmineùm rutilat cristatâ casside Mavors.
Floridus æternùm Phoebus juvenile coruscat,
Nec fovet effœtas loca per declivia terras
Devexo temone Deus; sed semper, amicâ
Luce potens, eadem currit per signa rotarum.
Surgit odoratis pariter formosus ab Indis
Æthereum pecus albenti qui cogit Olympo,
Manè vocans, et serus agens in pascua cæli;
Temporis et gemino dispertit regna colore.
Fulget, obitque vices alterno Delia cornu,
Cæruleumque ignem paribus complectitur ulnis.
Nec variant elementa fidem, solitoque fragore
Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes.
Nec per inane furit leviori murmure Corus ;
Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos
Trux Aquilo, spiratque hiemem, nimbosque volutat.
Utque solet, Siculi diverberat ima Pelori
Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora conchâ
Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem
Ægæona ferunt dorso Balearica cete.
Sed neque, Terra, tibi sæcli vigor ille vetusti
Priscus abest; servatque suum Narcissus odorem ;
Et puer ille suum tenet, et puer ille, decorem,
Phoebe, tuusque, et, Cypri, tuus; nec ditior olim
Terra datum sceleri celavit montibus aurum
Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in ævum
Ibit cunctarum series justissima rerum ;
Donec flamma orbem populabitur ultima, latè
Circumplexa polos et vasti culmina cæli,
Ingentique rogo flagrabit machina Mundi.
DE IDEÂ PLATONICA QUEMADMODUM ARISTOTELES
DICITE, sacrorum præsides nemorum deæ,
Tuque O noveni perbeata numinis
Memoria mater, quæque in immenso procul
Antro recumbis otiosa Æternitas,
Monumenta servans, et ratas leges Jovis,
Cælique fastos atque ephemeridas Deùm,
Quis ille primus cujus ex imagine
Natura solers finxit humanum genus,
Æternus, incorruptus, æquævus polo,
Unusque et universus, exemplar Dei?
Haud ille, Palladis gemellus innubæ,
Interna proles insidet menti Jovis ;
Sed, quamlibet natura sit communior,
Tamen seorsus extat ad morem unius,
Et, mira! certo stringitur spatio loci :
Seu sempiternus ille siderum comes
Cæli pererrat ordines decemplicis,
Citimumve terris incolit Lunæ globum ;
Sive, inter animas corpus adituras sedens,
Obliviosas torpet ad Lethes aquas ;
Sive in remotâ fortè terrarum plagâ
Incedit ingens hominis archetypus gigas,
Et diis tremendus erigit celsum caput,
Atlante major portitore siderum.
Non, cui profundum cæcitas lumen dedit,
Dircæus augur vidit hunc alto sinu ;
Non hunc silenti nocte Plëiones nepos
Vatum sagaci præpes ostendit choro;
Non hunc sacerdos novit Assyrius, licet
Longos vetusti commemoret atavos Nini,
Priscumque Belon, inclytumque Osiridem;
Non ille trino gloriosus nomine
Ter magnus Hermes (ut sit arcani sciens)
|
