Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro;
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris ;
Sæpe novos illic virgo mirata calores
Quid sit amor nescit, dum quoque nescit amat :
Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum
Quassat, et effusis crinibus ora rotat;
Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo ;
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest :
Seu puer infelix indelibata reliquit
Gaudia, et abrupto flendus amore cadit ;
Seu ferus e tenebris iterat Styga criminis ultor
Conscia funereo pectora torre movens ;
Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,
Aut luit incestos aula Creontis avos.
Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus,
Irrita nec nobis tempora veris eunt.
Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hic, blandas spirantia sidera flammas,
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties dignæ stupui miracula formæ
Quæ possit senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,
Atque faces quotquot volvit uterque polus ;
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via,
Et decus eximium frontis, tremulosque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor;
Pellacesque genas, ad quas hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor !
Cedite laudatæ toties Heröides olim,
Et quæcunque vagum cepit amica Jovem ;
Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,
Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon ;
Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus;
Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas
Jactet, et Ausoniis plena theatra stolis.
Gloria virginibus debetur prima Britannis;
Extera sat tibi sit fœmina posse sequi.
Tuque urbs Dardaniis, Londinum, structa colonis,
Turrigerum latè conspicienda caput,
Tu nimium felix intra tua monia claudis
Quicquid formosi pendulus orbis habet.
Non tibi tot cælo scintillant astra sereno,
Endymioneæ turba ministra deæ,
Quot tibi conspicuæ formâque auroque puellæ
Per medias radiant turba videnda vias.
Creditur huc geminis venisse invecta columbis
Alma pharetrigero milite cincta Venus,
Huic Cnidon, et riguas Simoentis flumine valles,
Huic Paphon, et roseam posthabitura Cypron.
Ast ego, dum pueri sinit indulgentia cæci,
Monia quàm subitò linquere fausta paro ;
Et vitare procul malefidæ infamia Circes
Atria, divini Molyos usus ope.
Stat quoque juncosas Cami remeare paludes,
Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ.
Interea fidi parvum cape munus amici,
Paucaque in alternos verba coacta modos.
IN OBITUM PRÆCONIS ACADEMICI CANTABRIGIENSIS.
TE, qui conspicuus baculo fulgente solebas
Palladium toties ore ciere gregem,
Ultima præconum præconem te quoque sæva
Mors rapit, officio nec favet ipsa suo.
Candidiora licet fuerint tibi tempora plumis
Sub quibus accipimus delituisse Jovem,
O dignus tamen Hæmonio juvenescere succo,
Dignus in Æsonios vivere posse dies,
Dignus quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, sæpe rogante deâ.
Tu si jussus eras acies accire togatas,
Et celer a Phobo nuntius ire tuo,
Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aulâ
Alipes, æthereâ missus ab arce Patris;
Talis et Eurybates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atridæ jussa severa ducis.
Magna sepulchrorum regina, satelles Averni,
Sæva nimis Musis, Palladi sæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ ?
Turba quidem est telis ista petenda tuis.
Vestibus hunc igitur pullis, Academia, luge,
Et madeant lacrymis nigra feretra tuis.
Fundat et ipsa modos querebunda Elegëia tristes,
Personet et totis nænia mosta scholis.
IN OBITUM PRÆSULIS WINTONIENSIS.
MOESTUS eram, et tacitus, nullo comitante, sedebam, Hærebantque animo tristia plura meo:
Protinus en subiit funestæ cladis imago
Fecit in Angliaco quam Libitina solo;
Dum procerum ingressa est splendentes marmore
Dira sepulchrali Mors metuenda face,
Pulsavitque auro gravidos et jaspide muros,
Nec metuit satrapum sternere falce greges.
Tunc memini clarique ducis, fratrisque verendi,
Intempestivis ossa cremata rogis ;
Et memini Heroum quos vidit ad æthera raptos,
Flevit et amissos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi, dignissime Præsul,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ ;
Delicui fletu, et tristi sic ore querebar :
"Mors fera, Tartareo diva secunda Jovi,
Nonne satis quod sylva tuas persentiat iras,
Et quod in herbosos jus tibi detur agros,
Quodque afflata tuo marcescant lilia tabo,
Et crocus, et pulchræ Cypridi sacra rosa?
Nec sinis ut semper fluvio contermina quercus
Miretur lapsus prætereuntis aquæ ;
Et tibi succumbit liquido quæ plurima cælo
Evehitur pennis, quamlibet augur, avis,
Et quæ mille nigris errant animalia sylvis,
Et quod alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanta tibi cum sit concessa potestas,
Quid juvat humanâ tingere cæde manus ?
Nobileque in pectus certas acuisse sagittas,
Semideamque animam sede fugâsse suâ ?”
Talia dum lacrymans alto sub pectore volvo,
Roscidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tartessiaco submerserat æquore currum
Phoebus, ab Eöo littore mensus iter.
Nec mora; membra cavo posui refovenda cubili;
Condiderant oculos noxque soporque meos,
Cum mihi visus eram lato spatiarier agro;
Heu nequit ingenium visa referre meum.
Illic puniceâ radiabant omnia luce,
Ut matutino cum juga sole rubent;
Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles
Vestitu nituit multicolore solum ;
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos;
Ditior Hesperio flavet arena Tago ;
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura sub innumeris humida nata rosis:
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus.
Ipse facemiferis dum densas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi subitò Præsul Wintonius astat!
Sidereum nitido fulsit in ore jubar;
Vestis ad auratos defluxit candida talos ;
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque senex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra sono ;
Agmina gemmatis plaudunt cælestia pennis ;
Pura triumphali personat æthra tubâ.
Quisque novum amplexu comitem cantuque salutat,
Hosque aliquis placido misit ab ore sonos:
"Nate, veni, et patrii felix cape gaudia regni ;
Semper abhinc duro, nate, labore vaca."
Dixit, et aligeræ tetigerunt nablia turmæ ;
At mihi cum tenebris aurea pulsa quies;
Flebam turbatos Cephaleiâ pellice somnos.
Talia contingant somnia sæpe mihi!
AD THOMAM JUNIUM, PRÆCEPTOREM SUUM, APUD MERCATORES ANGLICOS HAMBURGE AGENTES PASTORIS MUNERE FUNGENTEM.
CURRE per immensum subitò, mea littera, pontum ? I, pete Teutonicos læve per æquor agros;
|