1. ufurpatur hæc eadem vox, eadem notione in his verbis: ò xapaßlwar opas Thu πρὸς ἐκεῖνον ( Θεόν ) νομιζομένω δόξαν ἀρχῆθεν. Lib. 1V. Cap. VI. Αξιῶν σεῖλαι οἱ τῆς ἐκείνε διαφερόντων τὰ ἱερὰ περιάμματα ἃ δὲ καὶ ¿ynóλmiα o novog óvoμager λóyos. Intelligimus hinc, facras icunculas, quales habemus cereas effigies Agni Dei, aut id genus facra amuleta geftare de collo fufpenfa Græcos Chriftianos folitos, & hoc fpecimen atque indicium fuiffe Chriftianæ Religionis. Nam eo nomine fibi talia mitti Sultan poftulat, ut fic probaret fe Chriftianum effe, de quo videbat dubitari. Patet unde ejufmodi religiofa geftamina iyxóλ vocentur: quod nimirum e collo apta in finum penderent. Fuiffe autem quod dixi, formas aut effigies quafdam facras iis impreffas, manifefte docet nofter paulo poft, dum ait: Sultanem petendo res tales, fe demonftraffe, Ociwy ixтUπwμárov aрoonшnτli Divinarum formarum veneratorem. Ergo illa quæ appellavit ipd περιάμματα & εγκόλπια, erant eadem θεῖα ἐκτυπώματα expreffz rerum Sacrarum for mæ, Chrifti nimirum aut Sanctorum. Unde per hæc jurare folitos Chriftianos Orientales ad fanciendam pa&torum fidem, docet Cantacuzeni locus lib. 3. cap. 17. pag. 403. Ed. Reg. Συμβάσεις ( inquiens ) δὲ θέμοι περὶ τὸ γάμε, καὶ καὶ τὸ Ρωμαίων ἔθος δὲ ἐγκολπίων ἐμπεδώσαντες τω πράξιν. Video hunc locum parum efficacem vi, fum iri ad confirmandum id, quod dixi, de juramento firmandis pactis per nona dari folito, fi Lector de ifto Cantacuzeni teftimonio judicet ex verfione Eruditiffimi Jacobi Pontani noftri. Is enim nihil ibi agnofcit Sacrum, ad civilem mereque humanam obfervationem cuncta detorquens; dum fic verba modo defcripta latine reddit: Pacifcentes nuptias, & more Romano pronubis monilibus de collo geftanais acta con firmantes. Cum ab omni reprehendendi quemquam fupercilio abhorreo natura, tum hujus viri præcipua me dudum veneratio valde alienum facit ab ejus cogitatione fugillandi. Tamen quia veritas cunctis affectibus antiftat, non poffum abftinere quin hic meum ab ejus fententia diverfum judicium proponam: præfertim cum illum videam quæ in Interpretatione pofuit, etiam in Notis affirmare adftruereque diligentius ea porro fint ejufmodi ut nifi coarguantur, locum tenere fuum ac probari nequeant quæ nofter Pachymeres hic affirmat. Accenfet ibi nimirum Pontanus exóλ nuptiali fupellectili, arrhas & pronuba munufcula, ea interpretans, qualibus: Vir, inquit, Sponfam feu Vxorem fibi futu Edit. Rom. ram oppignerare quodammodo confuevit. & mirum ftatim in talium rerum numero nominari annulum manus utique ac digitorum geftamen, non finus ac pe &toris, prout erat neceffe, ut ad xoλzív, rerum e collo in finum pendentium claffem referretur. Contra ea nos dicimus cum noftro Pachymere, vulgaris ufus ac promifcui xóλzia fuiffe. plurimumque a vero aberrare, talia folum a Procis in conjugii pignus data, a folis accepta geftataque nupturientibus fuiffe fœminis. Præterea contendimus religionis ifta infignia, non muliebris tantum aut civilis ornatus monilia fuiffe; quippe quæ ex ixruzuara, Divinas formas impreffas aut infculptas preferrent & merito idcirco vocarentur iepa epiáμuara Sacra amuleta. Putamus autem illum cujus Cantacuzenus meminit Romanorum morem Papawr 00, non ad pacta nuptialia proprie reftrictum fed ad omne late pertinuiffe conventionum genus ; ita ut ex confuetudine Conftantinopolitanorum, quicumque quidyis invicem promitterent ac ftipularentur, manu ad pectus admota& reverenti attactu pendentium illic facrorum amuletorum, polliciti fidem facerent; quod Cantacuzeno dicitur: Εμπεδου τω πρᾶξιν aut τὰς συμβάσεις δὶ ἐγκολπίων . Et quis fcit an non inde apud Occidentales quoque Chriftianos invaluerit, quod hodie in ufu videmus effe, ut manu pectori admota fides verbi aut pacti confirmetur; Tam univerfalem porro fuiffe confuetudinem Orientalium Chriftianorum geftandi hujufmodi religionis figna, ut neceffitatem induceret; apparere poteft ex eo quod nofter innuit lib. 2. cap.25 diftribui gratis folitas Militibus orBagulas einóras Sacras Icones, quas videlicet e collo fufpenfas in fidei ac religionis tefferam portarent. Dicet forte adverfus hactenus ftatuta argutior quifpiam : 1fam ἐμπέδωσιν συμβάσεων γάμε δι ̓ ἐγ zoλzív, cujus Cantacuzenus meminit, referri ad jusjurandum non poffe quoniam ftatim poft idem Auctor juramentorum his adjunctorum diftincte meminerit his ver bis, το παρακοιμωμένε δὲ καὶ ὅρκες προπέντος φρικώδεις ἐπὶ τάτῳ. Primum refpondeo vocemos ad opus opincodes relatam potius, confirmare, quod nos diximus: fignificat enim Apocauchum, qui ifthic loquitur cum vehementi ftudio incumbe pag.379 ret ad 1 Edit. Rom. ret ad perfuadendum Patriarchæ quod volebat, ad prius illud jusjurandum lenius geftu tantum & tactu iyxoλzív exercitum, alia horribilia eixwon adjunxiffe, dira fibi nimirum imprecando fi falleret, quo certius faceret fidem dictorum. Deinde ajo: iftas horrendas execrationes, & capitis devotiones fui, ab Apocaucho tunc factas non ad pacta nuptialia pertinuiffe, fed ad cætera quæ perfuadere Patriarchæ cupiebat: nempe vera effe que de confiliis Magni Domeftici Patriarcham dejicere Throno meditantis falfo & calumniofe ad ipfum Patriarcham detulerat ejufque calumniæ ut fidem faceret, ac fe illi in time jungendo fraudis omnis atque infidiarum fufpiciones amoliretur affinitatem obtulerat per muptias fuæ filiæ cum filio Patriarchæ ; in ·quam, ut eft dictum, jam ambo confenferant: & confenfum firmaverant dinoλiwv per ta&tum facræ Iconis, quam uterque ipforum de more ante pectus pendulam geftaret. quare recte hæc ultima verba Pontanus in noftram fententiam fit vertit. Apocaucho infuper caput fuum horrendis execrationibus devovente, ni fyncerus fit. En quo fpectarent hi ὅρκοι φρικώδεις adjuncti εμπεδώσει δὲ ἐγκολπίων, non jam ad fponfalia firmanda; fed ad delationis fynceram veritatem perfuadendam. Denique obfervet prudens Lector evidentem, & irrefragabilem horum, quæ dixi, confirmationem ex ipfo loci confpectu palam extantem. Refertur in illo citato Hiftoria Cantacuzeni capite colloquium arcanum Apoca uchi cum Patriarcha: inter id ille huic filiæ propriæ cum ejus filio nuptias obtulit: Patriarcha admittente, pactum ab utroque mutuum i inoλniwr firmatum eft a duobus Patribus de liberorum conjugio in horum abfentia tranfigentibus jure paterno. quem hic ergo locum habere poteft arrharum nuptialium aut pronubi annuli traditio, quam hic Interpres cogitavit? Sed de his plus fatis. E I PKT H A Η Θ Η Σ. Lib. III. Cap. XXVIII. Πολλοὶ τὸ τῆς πολεμίων κρατηθέντες ὡς εἱρκτω λήθης τα Pag. 381. ἐν Νικαίᾳ φυλακίω κατεκρίνοντο . Νon dubito quin hæc fcribens habuerit in animo Pachymeres Procopii locum lib. t. de Bello Perfico cap. 5. ubi de Perfis deliberantibus quid de Rege Cabade redacto in ordinem decernerent, Auctor ait: Οἱ δὲ κτεῖναι ἄνδρα Βασιλείς αίματος ἐδ ̓ ὅλως ἔγνωσαν· ἀλλ ̓ ἐν φρερίῳ καθείρξαι δ περ τῆς λήθης καλεῖν νενομίκασιν. [ δὲ τις ἐνταῦθα ἐμβληθεὶς τύχῃ, ἐκ ἔτι νόμος σφίσι μνήμίω αυτό εἶναι· ἀλλὰ θάνατος τῷ ὠνομακότι ἡ ζημία: διό καὶ τὰ ἐπωνυμίων ταύτων πρὸς Пepov λax. Hoc eft ex noviffima optima verfione: Abhorruere tamen eorum animi ab effundenao regio fanguine, fatifque habuerunt affervare Cabadem in Caftello oblivicnis: ita dicto ex lege, que de eo, qui fuerit illuc conjectus, menticnem umquam fieri vetat; pana etiam capitali iis propofita, qui ipfius nomen protulerint. que caufa fuit appellationis ejufmodi. Vides in his, ut rem, fic appellationem tipams nens ex Perfide veniffe. Et fuiffe ibi videtur certa cuftodia, in quam qui darentur, de iis mentionem deinde inferre ullam, capitale foret. Pari exemplo Imperator Michael Palæologus, qui dum effer privatus, in Perfide fuerat, ut nofter docet lib. 1. videtur imitatione ufus quem ibi vifum probaverat, inftituiffe, ut quos Niceenfi cuidam carceri mancipaffet, in perpetuum ibi tenerentur; nec quifquam orare pro iis, aut omnino fatagere, vel mentione tenus auderet. Hanc imitationem innuit particula fimilitudinis s, indicans Nicæenfem cuftodiam Paleologo fuiffe pro Arce aut Caftello, quam Perfæ vocabant nomine æquivalente his græcis vocibus øper λúdns. Nam non eft audiendus Chriftophorus Perfona, dum ibi operov λndus, latine reddit: cuftodiam qua lethe vocabatur. quafi A lethe perficum non græcum vocabulum fit. Haud paulo prudentius ultimus tempore, non merito, Interpres Procopii Claudius Maltretus nofter operos λúng Caftellum oblivionis latine reddidit. in quo videri poffit ei cafu quodam præiviffe Pachymeres, dum lib. IV. de ifto eodem agens Ergaftulo, in quod ea conditione fubibatur, ut nefas effet illuc femel introductorum meminiffe, illud Kápson Caftrum five Caftellum durovoμasınç appellat. Cum enim de Barlaamo quodam, inquieti ac fufpecti ingenii homine, retuliffet decreviffe Imperatorem eximere fibi femel omnem in pofterum de illo metum at folicitudinem: quo id affequeretur, ait præcepiffe cuidam e fibi fidiffimis, eum Nicæam abducere; ac ibi, περὶ τὰ εἰς Κάσρον εἰσαγαγεῖν σερῆσαι τὴν ὀφθαλμῶν, priufquam in Cafellum introduceret, oculis privare. Tom. I. Ε Ι Σ I IT A. Lib. VI. Cap. XXII. Καὶ εἰσινὰ τὰ εἰς οἶκον Κυρίῳ . Multa toto hoc commate drapram, & invicem inconnexa ponuntur. Exprimuntur enim carptim, folis initiis fententiarum delibatis, quæ Græci, pacem cum Latinis haud ex animo probantes, in fcriptis Vecci reprehendebant. quid autem hic fonet, aut quid fit yox irira haud in expedito eft. Forte ord dictum ut morird a recto opposto acceffibile, ut ei fignificet introducibile, ut fic dicam, vel introduci dignum. quafi dicere vellent: quæftiones que a Vecco moverentur, non effe dignas, quæ introducerentur in Domum Dei, hoc eft Ecclefiam; An potius exiftimabimus ir pofitum pro sira, eo fenfu, ut negare velint introducenda hæc fuiffe in Ecclefiam quippe quæ ejus quietem turbarent. EK K KAHTO O N. Lib. V. Cap. XII. Εἰ δὲ διδοῖ μου καὶ ἔκκλητον, χολῇ τίνα τόσίω τέμνοντα θάλαασαν δικαίων ἀμφισβητεῖν. Hic manifefte τὸ ἔκκλητον, fonat jus provocationis. alioquin inanis effet que affertur ratio ad leniendum conceffionis hujus incommodum . Edit. Rom. nempe quod tale jus, licet a Græcis conceffum, haudquaquam tamen redigenpag. 382. dum in praxim videretur: nemine verifimiliter curaturo conferre fe Coftantinopoli Romam, laboriofo & periculofo tot marium trajectu, ad litem fuam provocatione illuc translatam, ibi perfequendam. Eft ergo fine dubio rò ixxλno, jus provocationis a judicio Patriarchæ Conftantinopolitani, & aliorum Orientalium ad Pontificem Romanum; cujus juris agnitio profeffioque unum erat e tribus præcipuis capitibus quæ ad Ecclefiarum conciliationem a Græcis exigebantur. Ea capita his tribus verbis defignabantur: To Пperior, To Monμósiwvor, to Exxλntò. Primatus Papa, ejufdem inter Sacra publica commemoratio, poftremo jus appellationis ad eumdem a fententiis Synodorum aut Patriarcharum. E AAHE ON T 1 A E. Lib. V. Cap. XXI. Ελλησποντίας λαμπρός, Venti nomen ut απαρκτίας. ventus vehemens flans ab Hellefponto. ENA İ Lib. V. Cap. XXIV. Μετὰ τὸν μετ ̓ ἄριςον ὕπνον καὶ τὰ ωάτα μέσα καθήμιμος έναι E NATTH. Lib. V. Cap. XVII. Πρὸς δὲ καὶ τω τῆς Εκκλησίας ἐνδυτω &c. Recte Meurfius docet ydur, effe fupremum facræ menfæ inftratum. Primum enim infternebatur Aræ quod dicitur ruivio, facra mappa, tunc tantum neceffario imponenda Altari, quando non conftabat an illud fuiffet confecratum. Supra illud, aut fupra nudam aram certo facratam, extendebatur in præparatione Sacrificii linteum, quod appellabant amo apna, fupra quod videlicet autows Corpus five Caro Domini in Euchariftia poft confecrationem præfens reclinabatur. Id velum Corporale Latini vocamus. Nec plus erat in ipfa functione Sacrificii. at poft ipfam Ara operiebatur tapete five edury, textus plerumque magnifici: unde in illos ufus pretiofa stragula offerebantur. qualis hæc fuit &dum ab Imperatore Michaele Palæologo primum magno Templo S. Sophiæ donatą; deinde etiam ad Pontificem Romanum miffa, Credibile eft ex ifto Tapete fuper Aram explicato fpeciofe pependiffe in frontem Altaris, fimbrias, tuborum aut nolarum, vel etiam malorum formis diftinctas. unde Hefychius ἐνδύσαν ( fi forte idem cum ἐνδυτῇ fit ) αυλωτὸν dixerit: quomodo άυλω χου ત res piμss Pollux memorat lib. 1o. ubi de ornamentis eqrorrm. ixadouro dé τινες ( inquit) αυλωτοί φίμοι δχὰ τὸ κώδωνας ἔχειν ἐπηρτημένες, οἷς ἐγκρεμετίζοντες ἵπποι ἦ ἐπό • love apocóμosor a. ita ille; ad fonum referens, quod non inverifimiliter ad fpeciem quoque pertinuit. nam alioqui xador utcunq; hinnitibus refponfantium, fonus non multum ad tibiæ cantum accedit. Forma vero tubi aut nola in Appendicibus Ephippiorum, uti & militarium Chlamydum, elegantiam ad afpectum haber. Has appendices Calliculas, five Galliculas vocabant, quas glof fæ veteres rpoyádas græce interpretantur; ea voce rotundum aliquid & volubile defignantes; qualia erant Tintinnabula & Malogranata ex ora veftis Aaronica dependentia Exod. 39. 23. Paffio S. Perpetuæ defcribens veftitum Pomponii Dia- Edit. Rom. coni in vifione apparentis: Erat veftitus diftinétam candidam, habens multiplices cal-Pag. 383. liculas. Hæc candida videri poteft fuiffe duraç duλwrog Hefychii. ad cujus for mam irdum operimentum Aræ, & ipfa duλaros facile fuerit, multiplici appendice Callicularum eleganter ornata, infertis etiam fpeciofe unionibus, ut hic nofter memorat. Diverfa a fuperius dictis mei crdums namaσápna docet Jaτα κατασάρκα cobus Goar ad Euchologium pag. 627. Meurfium corrigi jubens: fed non perfuadet: quoniam quem laudat fundum fuæ fententia Symeonem Theffalonicenfem poftquam confului, haud faventem ipfi reperi. Ait in eo errare Meurfium; quod κατασάρκα non ἀμέσως arz nudæ, fed fupra ἀντιμίνσιον fterni folitum afferat. Atqui non hoc fimpliciter, aut univerfaliter Meurfius afferit; fed tantum quando non conftabat de confecratione Altaris cujus afferti teftem producit Manuelem Patriarcham in hæc verba: τὰ ἀντιμίνσια ἐκ εἰς πάσας ἀνάγκη και παι τὰς ἁγίας τραπέζας, ἀλλ ̓ εἰς ἃς ἐ γνώριμον ἐςι. εἴτε καθιερωμέναι εἰσὶν, εἴτε οὐ. Antimenfia non omnibus imponi facris menfis neceffe eft; fed in eas de quibus non non et notum, confecrata fiat, nec ne. Addit ftatim rationem. τὰ ᾧ καθιερωμένων ἁγίων ξαπεζών TÓTOV in éx801. Antimenfia enim confecratarum facrarum menfarum locum obtinent. unde concludit: κ ἔνθα εἰσὶ γνώριμοι καθιερωμέναι, & χρεία ἀντιμισίων ἐκεῖ. Et ubi per Spectum eft aras effe confecratas, opus antimenfiis non eft ibi. Addit & aliud teftimonium Nicephori Homologeta five Confefforis: qui agens de arripiroions: Kveiws αντιμινσίοις: Κυρίως δὲ ( inquit ) ἐφ ̓ ἐκείναις τδ τραπεζων τίθεν), ἃς καθιέρωσις οὐχ ἡγίασεν. Proprie ves ro fuper eas facras menfas ponuntur, quas confecratio non fanctificavit. Non igitur abfolute dicit Meurfius o xaraσapaa fupra arripivov fterni. Vidi autem & accu rate perpendi indicatum a Goare contra Meurfium Symeonis Theffalonicenfis locum, qui fic habet; Ara ad Sacrificium inftructe apparatum memorans : Κατασάρκα ἢ τὸ λεγόμενον εὐθὺς, καὶ μετ' αυτὸ τραπεζοφόρον κέκτηται. Quod vocatur cas talarca, ftatim; poft illud trapezophorum habet. agit de Ara utique confecrata. quæ fi talis non effet, aut effe non fciretur; non negaret fuperimpofitionem necef fariain arus. Hunc locum Symeonis Theffalonicenfis Goar fic vertit: Interulam vero veftem, que ad carnem dicitur, & fuperne mintile adepta eft. Tria non probo: quod o xaraσápna interulam &c. quod rpaopćpor mantile, quod xixmreddat adepta elt: nam xéxmra, hoc loco eft poffidet aut habet. nararapa nomen proprium veli facri in quo dulows reclinatur Euchariftia five Corpus & caro Domini, Ecclefiaftico vocabulo debuerat exprimi. Denique rpareCopópov Velum potius eft quo fuperne Sancta conteguntur, quale quod noltro more fupra Calicem aut facram Pyxidem Chrifti corpus aut Sanguinem continentes fupra Aram extenditur. Declarat hoc mox Theffalonicenfis ibidem. Or, ( inquiens ) rápoç ésı » Opóvos Inc. fignificat: facra Euchariftia fuper Aram ifto quem defcribit apparatu oculis fidelium propofita duos indicari Chrifti ftatus, jacentis in Sepulcro, & refurrectionis gloria confpicui, tamquam in Throno. Pergit idem declarans, κ τὸ μὲν ( καταςάρκα ) ἐςὶν ὡς σύδων ή περιειλήθη νεκρός. Ac catafarca quidem, five Corporale, Syndonem rep, alentit qua in re us Chriftus in volutus eft. To δὲ ὡς δόξης περιβολὴ, ὡς ἡ ὃ ἐπὶ τάτῳ ἐν τῷ τίθεθαι ἐμφαίνει ψαλμός, Κύριος ἐβασί λάσε ( λέγων ) πρέπει ἐνεδύσατο. Illud vero ( hoc eft τραπεζοφόρον, ut glorie amnis ctus (partim, hic addit de iu Interpres nefcio quare) uti & qui dum fuperponitur (fantis Velum) cani folet Palmus demonftrat dicens: Dominus regnavit, decorem induit. Hictenus Theffalonicenfis: ex quibus ejus verbis apparet nihil Meurfio Theffalonicenfem adverfari: fed potius retellere ipfum Interpretem Euchologii, in eo quod ad Ordinem Lotionis facræ menfe pag. 627. тpoze popov mantile fuif fe dicit: illud præterea confundens cun cur, quod illi neutiquam concefferim, nifi teftem laudet. Edit. Rom. pag. 384. EN OP I A. Lib. VI. Cap. XI. Two rç Exionómas ar ai ropiat. Quas nos hodie vulgo Dic cefes vocamus, roeias Græci dicunt: regiones Epifcopi cujufque ditioni ac poteftati Ordinaria proprie subjectas. Nam Diœcefis vocabulum latius olim patebat. ΕΞ ΑΥΤΩ Ρ Ε Ι A N O I. ut Lib. I. Cap. XXII. Πρὸς μὲν της Εξαυτώρειανῶν Πατριάρχω πέμπεσι ἢ ταχίςην μετα καλέμινοι Νικαίηθεν τότον. Hoc eft Arfenium Patriarcham. fic duo Codd. Vaticano omittente; ut folet in obfcuris. Manifefte hic memoratur Patriarcha quidam Exautorianorum diftinctus a Patriarcha fimpliciter, & xar' oxlu fic dicto. Exautoriani qui dicerentur, fufpicari licet ex his quæ tradit Meurfius verbo Εξαυτωρεία. ubi docet ex Svida εξαυπωρείαν dici ἐλευθερίαν ἀπὸ τρατείας Mifionem a Militia. quod & innuit Leo in Tacticis Conft. xx. Militares dividens in duo genera . Όσοι τα κρατῶ εἰσὶ ( ait ) ἢ ὅσοι τῆς λεγομένης εξαυπωρείας. Hinc videlicet autoperavo vocabantur. qui emeriti, aut idoneis caufis legitime miffi a Militia Militum privilegiis gaudebant. inter quæ fufpicari licet & hoc fuiffe ubivis agerent non a loci Epifcopo, fed a Patriarcha in fpiritualibus penderent, quare præfto habebant Vicarium Patriarchæ, ad quem illo abfente recurrerent. quia vero ubi erat Imperator, ut tunc Magnefiæ, Magnus erat Exautorianorum numerus ; & cum illis Propatriarcha proprius ipforum; ad hunc congregati Proceres mittunt ut Patriarcham cujus erat Vicarius accerferet Nicæa, quod ejus opera & auctoritate præfentis, res de qua tractabatur, egeret. Hæc opinabar, in loco perplexo, donec quid certius occurrerit. non nefciens tamen poft captam a Latinis Conftantinopolim, & mortem Joannis Camateri, fub quo Patriarcha Græci ex ea Urbe pulfi per Latinos funt, electun ab iifdem Græcis Imperii Sedem Nicæ habentibus Patriarcham titulo nihilominus Conftantinopolitanam, qui Sacris præfideret, Michaelem Autorianum, quem alii Saurianum vocant; quinetiam Arfenium hoc capite memoratum, qui a Michaele Autoriano Septimus eamdem Patriarchalem Nicea Sedem tenuit, reperio Autorianum quoque dictum. Sed quid hæc ad Παξιάρχων Εξαυτωριανών de quo hic mentio? querendum igitur amplius: nifi quis conjectura a me prius propofita acquiefcendum putet. E Π A A A Lib. IV. Cap. XX. of or autor izaλasoas. Repetit & lib. v. cap. vi. non pofui hoc verbum in Catalogo ut Lectorem docerem quid valeret. confido enim id ipfum ex Homeri lectione didiciffe, apud quem Odur. a. v. 252. legerit; Τὸν δ ̓ ἐπαλαςήσασα προσήυδα Πάλλας Αθήνη. ubi Didymus exponit: ἐπὶ πᾶς λεχθῶσιν, ὡς ἀλατοῖς καὶ δεινοῖς ἔσι, δεινοπαθήσασα: fed ut admoneam de genio Pachymeris, quem delectat verba, vel femel Poetarum cuipiam veterum ufurpata, in oratione fua ponere: quæ una ex caufis eft ejus obfcuritatis. Sed & hoc præter Homeri auctoritatem novat ut verbum apud illum neutrum, ipfe activum faciat. Non enim vrlo aλasoara Homerus pofuit, ut nofter. &, fi quid id refert, fimplex quoque hujus, aλasmoas, idem Princeps Poetarum abfolute fine regimine cafus pofuit Iliad. μ. verf. 165. ubi Ασιος ὑρτακίδης ... αλαςήσας ἔπος ἤυδα Non autem aurov aλasoas, ut hic Michael Palæologus a Pachymere inducitur. EП EXE I N. Lib. IV. Cap. II. Καὶ αὐτῷ Ἰωσὴφ γενναίως ἐπέχειν. Videtur hoc loco ἐπέχειν nove pofitum pro coercere & caftigare verbis afpere aliquem. vide voces dradi xedai & AdMarinos. nam ex ibi dictis patebit ratio interpretationis hujus loci meæ. Lib. IV. Cap. XVI. Τὰ μὲν αὐτῷ Βασιλεῖ· τὰ δὲ εἰς τὸν Θρόνον καταςάντι προσωναιδίσας ἢ ἐποικτησάμβυος μᾶλλον. Lego hic επάκτισάμενος a verbo ἐπακτεῖν fatis inufitato illo quidem, non tamen abhorrente a ftylo hujus Scriptoris antiquarii, fi quis alius, & faftidire obvia, fectari avia, palmarium putantis. Forte is legerat apud LXX. Jerem. 20. indum йμépa. hoc eft, ut Hefychius interpretatur, izi9vμητή, ut Syidas, αχῆς ἀξία. Satis hoc illi fundamenti fuerit ad verbum ἐποχτεν |