Che per varie favelle Di se stessa trofeo cadde sul piano: Ch' ode, oltr' all' Anglia, il suo più degno idioma 60 I più profondi arcani Ch' occulta la Natura, e in cielo e in terra. Troppo avara talor gli chiude, e serra, Non batta il Tempo l' ale, Fermisi immoto, e in un ferminsi gli anni, Scorron di troppo ingiuriosi ai danni; Dammi tua dolce Cetra, Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto, Di farti uomo celeste ottiene il vanto; Il Tamigi il dirà, chè gli è concesso Io, che in riva dell' Arno Tento spiegar tuo merto alto e preclaro, E ad ammirar, non a lodarlo imparo ; Del Sig. ANTONIO FRANCINI, Gentiluomo Fiorentino. 70 80 JOANNI MILTONI, LONDINENSI, Juveni patriâ, virtutibus, eximio : Viro qui multa peregrinatione, studio cuncta, orbis terrarum loca perspexit, ut, novus Ulysses, omnia ubique ab omnibus apprehenderet : Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperdita sic reviviscunt ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet ut admirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat : Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt: Cui in Memoriâ totus orbis; in Intellectu sapientia; in Voluntate ardor gloriæ; in Ore eloquentia; harmonicos cælestium sphærarum sonitus Astronomiâ duce audienti; characteres mirabilium Naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistrâ Philosophiâ legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ Autorum lectione, exquirenti, restauranti, percurrenti' 6 (At cur nitor in arduum?): Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, Reverentiæ et Amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS, Patricius Florentinus, Tanto homini servus, tantæ virtutis amator. ELEGIARUM LIBER. ELEGIA PRIMA. AD CAROLUM DIODATUM. TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles; Non ego vel profugi nomen sortemve recuso, O utinam vates nunquam graviora tulisset Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero, Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis, Et vocat ad plausus garrula scena suos. Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris; Sæpe novos illic virgo mirata calores Quid sit amor nescit, dum quoque nescit amat : Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat; Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo ; Seu puer infelix indelibata reliquit Gaudia, et abrupto flendus amore cadit; Aut luit incestos aula Creontis avos. Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus, Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo, 30 40 50 |